Bağe gir bülbüle erzi-güli-rüxsar eyle,
Yıq gülün irzini bülbül gözüne xar eyle.

Bağ şahidlerine zülf ile çeşmin göster,
Sünbülü derhem edib, nergisi bimar eyle.

Qönçeye lafi-letafetde ağız açdırma,
Lehze-lehze onu şermendeyi-köftar eyle.

Serve azadelik ismile yaraşmaz yürümek,
Onu hem şiveyi-reftare giriftar eyle.

Dari-dünyanı könül, cehd qılıb terk ede gör,
Xabi-qefletde iken özünü bidar eyle.

A ciyer zexmi, ağız açma xedengin görüben,
Yetene razi-nihanım, yeter, izhar eyle.

Kes, Füzuli, temein qeyr temennalerden,
Qanda olsan telebi-dövleti-didar eyle.





Bağe girdim, seri-kuyin anıb efğan etdim,
Gül görüb, yadın ile çaki-giriban etdim.

Baxuban nergise, eyyar gözün qıldım yad,
Nergisi nalevü efğanıma heyran etdim.

Qönçevü lale deme, dağ qarasın qoparıb,
Alü alaye sarıb sebzede pünhan etdim.

Güli-ter üzre düşen şebneme düşdü nezerim,
Gözümü şövqi-cemalında dürefşan etdim.

Bergi-gül sanma ki, xunabe töken demde gözüm,
Neçe yaprağe ciyer qanı silib, qan etdim.

Görücek sünbülü, andım şikeni-kakilini,
Sünbülü giryevü ahile perişan etdim.

Ey Füzuli, revişi-eql melul etdi meni,
Sehv qıldım ki, cünun derdine derman etdim.
Mehemmed Füzuli